پیشگیری از جرم از طریق معماری و شهرسازی (مورد مطالعه: خیابان‌های اصلی منطقه 4 شهرداری شهر کرمانشاه)

زمینه و هدف: بررسی‌های مکانی محل وقوع جرایم به‌خوبی نشان می‌دهد مجرمین در ارتکاب جرم اغلب دست به انتخاب‌های کاملاً منطقی زده و به‌دنبال ساده‌ترین، کم‌خطرترین و مناسب‌ترین فرصت‌ها و شرایط برای ارتکاب جرم هستند. شناسایی شرایط مکانی به‌وجود آورنده فرصت‌های جرم یا تسهیل‌کننده آن با تکیه بر اصول علم جغرافیا ضروری به‌نظر می‌رسد. روش‌شناسی: روش تحقیق در این پژوهش از نوع پیمایشی با استفاده از پرسش‌نامه محقق‌ساخته بوده و جزء تحقیقات کاربردی محسوب می‌شود.  جامعه آماری این پژوهش شامل کلیه بناها در خیابان‌های اصلی منطقه 4 شهرداری شهر کرمانشاه است که به روش تمام شماری مورد بررسی و ارزیابی قرار گرفته است، هم‌چنین از آزمون کی دو تک متغیره ناپارامتریک و آزمون فریدمن برای تجزیه و تحلیل داده‌ها استفاده شده است. یافته‌ها و نتیجه‌گیری: رتبه‌بندی متغیرهای عوامل مؤثر بر جرم‌زا بودن معماری نیز نشان می‌دهد که قلمرو، نظارت، طرح‌های در دست اجرا یا رها شده، رؤیت‌ناپذیر بودن (فضا‌های گم)، کنار هم قرار گرفتن مناطق مسکونی و تأسیسات دیگر، فضاهای بدون کارکرد یا با کارکرد متناوب (تقسیم زمانی کار)، نبود روشنایی، ساختمان‌های نیمه تمام و متروکه، سطوح L و U شکل (عقب نشینی و فرو رفتگی بدنه)، عدم ارتباط بین فرم و عملکرد، تصویر ساختمان، نداشتن متولی (عدم حضور مالک)، کُنج‌ها، زیرگذر و زیر پل‌ها، به‌ترتیب مهم‌ترین عوامل جرم‌زا در معماری شهری هستند.